Монгол бүсгүй Сара Нармандах хар багаасаа л өнөр өтгөн гэр бүлтэй байхыг мөрөөддөг байж. Тэгээд ч тэр үү залуудаа нөхөрт гарч хүү охинтой болсон байна. Эхлээд бүх л зүйл санаснаар болж байлаа. Гэхдээ зовлон хэлж ирдэггүй, хийсч ирдэг юм хойно нөхөр нь хүндээр өвдөж нас баран, Нармандах хоёр хүүхэдтэйгээ ажил ч үгүй, мөнгө ч үлдэх нь тэр.


Ингээд л хоёр хүүхэдтэйгээ хоосон хоноход тулж, Монголд амьдрах аргагүй боллоо. Ингээд яахаа бодсоор байтал ер нь л Орост очиж амьдаръя гэсэн бодол төрлөө. Найз нөхөд нь ч тэр том орон юм чинь ажил олдох нь ч арай дээр гэж зөвлөж. Тэр зургаан настай Ачит хүү, дөрвөн настай Аня охиноо дагуулан галт тэргэнд сууж Оросын Челябинск хотыг зорьж хотоос холгүй том биш байр аваад амьдарч эхэллээ. Өөрөө барилга дээр будагчин хийж, хоёр хүүхдээ цэцэрлэгт өгсөн байна. Цалин нь амьдралд нь төдий л хүрэхгүй байлаа. Түүнд  дэмжиж туслаад байх хамаатан садан ч байсангүй, дээр нь хүү нь байнга өвдөж зовооно. Ингээд аргагүйн эрхэнд хүүгээ Монгол руу төрсөн эгч рүүгээ явуулж, арай нэг хөл дээрээ босоод ирэхээр нь авна гэсэн байна. Охиноо бас явуулъя гэж бодсон ч жаахан охин нь ээжийнхээ хөлийг тэврээд нулимс асгаруулан уйлаад байхаар нь тэссэнгүй аваад үлдлээ.


Ингээд л ганц охинтойгоо үлдсэн Нармандах зах дээр наймаа хийж, шал угааж, дэлгүүрийн сахиул хийн амьдрахын тулд ер олдсон бүхнийг голж шилэлгүй хийж байлаа. Нэг өдөр ажлаасаа ирээд найман настай байсан Аня охиндоо хэдэн хоногоор өөр хот руу явж бараа авчрах хэрэгтэй байна гээд охиноо Киргизээс ирсэн хөршийндөө захиж үлдээнэ гэлээ. Өдөр хоног өнгөрсөөр байсан ч Нармандах эргэж ирсэнгүй. Хөршүүд нь нутагтаа Бишкек рүү буцахаар болж охиныг ямар том хотод ганцааранг нь үлдээлтэй биш гээд аваад явсан байна.
Харамсалтай Аня охины очсон газар жаргалын орон байсангүй, түүнийг сургуулиас нь гарган зарцалж эхэлсэн байна. Жаахан охин өдөр турш эзнийдээ ажиллаж өрөө тасалгаа, хувцас угаан, хоол хүнс бэлтгэх л ажилтай болох нь тэр.
-Энэ бол жинхэнэ боолын хөдөлмөр байсан даа, би ердөө л зүсэм талх, аяга сүүний төлөө хөдөлмөрлөдөг байлаа гэж Анна ярьж байна. Бүсгүй эргээд ээжтэйгээ уулзана гэж итгэхээ ч больжээ.


Хоёр жилийн дараа Нармандах гэнэт хүрч очиж. Гэтэл киргизүүд охиныг нь зүгээр өгсөнгүй. Боолын эзэд харин ч охиныг нь өдий зэрэгтэй хооллож тэжээж байсны төлбөр нэхжээ. Нармандах тэр үед охиныг нь худалдаад авчихаж дөнгөхөөр хүнтэй амьдарч байсан тулдаа охиноо авч Новокуйбышевт авчирч. Гэхдээ ээж охин хоёрт ямар ч бичиг баримт байсангүй. Охин 10 настай, сургуульд сурах хэрэгтэй байдаг. Бичиг баримтыг нь дараа авчирч өгье гээд дөрөвдүгээр ангид  орууллаа. Нармандах өөрөө бичиг баримт олж ирэхээр Монгол явсан ч бас л эргэж ирсэнгүй. Ингээд охин дахиад л хаягдаж, хөрш нь түүнийг дотуур байртай сургуульд оруулснаас хойш жил хагасын дараа Нармандах эргэж ирсэн байна. Гэхдээ охиноо эргүүлж авсангүй.

-Анна манайд 1997 онд ирсэн. Уг нь их сэргэлэн, сурлага сайтай хүүхэд байсан гэж дотуур байртай “Перспектив” дунд сургуулийн захирал дурсч байна.
Харин Анна Нармандах өөрөө “Би байнга л дотуур байрандаа байдаг байсан, ээж минь гурван ч удаа эргэж ирсэн. Тэр уг нь охиноо аваад хамтдаа байя гэж ярьдаг байсан ч амьдрал нь боломжгүй байсан. Новокуйбышевт байр авсан ч хөл дээрээ босоход хүнд байсан байх” гэж ярьж байна.


Ах нь Америкт шашин сурталчлагч болжээ



-Монголд амьдрах хүнд байсан л даа. Ядуу, хэцүү байсан. Нэг удаа манай нутагт Америкийн шашин сурталчлагчид очиж би тэдэнтэй танилцсан. Тэгээд аажимдаа тэд намайг авч явахаар болж би тэр боломжийг ашигласан юм гэж Ачит ярьж байна. Тэр АНУ явсан ч ээж дүүтэйгээ уулзах бодлоо орхисонгүй. Энэ үед тэр гэрлээд хүүтэй болчихсон байв. Харин тэр ээж дүүтэйгээ уулзахыг байнга л бодож “хамгийн гол нь тэд маань эрүүл саруул л байвал би заавал олно” гэж мөрөөддөг байж. Ингээд өөрийнхөө шашны шугамаар захидал илгээж өөрийнхөө түүхийг бичсэн байна. Захидал ч хэдэн зуун км туулж Самарт хүрэх нь тэр.
Аня Самар мужийн Новокуйбышевск хотод  нөхөрт гарч хоёр ч хүүхэдтэй болсон байлаа. Харин ээж нь Тюменид амьдарч, энэ бүх хугацаанд хоёр хүүхдээ эрсээр байсан ч олж чадахгүй л хувь заяаны эргүүлгэнд будилсаар явж.

Харин нэг сарын өмнө энэ төөрөлдсөн гэр бүлийнхэн уулзах нь тэр. 48 настай Нармандах, 28 настай охин Аннагаа, ач нараа тэврэн нулимс асгаруулан хэлэх үгээ олохгүй ердөө л “Өршөө, охин минь өршөө” гэж сууна. “Тэгэхэд хүүхдүүдээ яагаад орхисон юм бэ” гэсэн асуултад Нармандах “Амьдрал хүнд байсан, мөнгө ч үгүй, байр сууц ч үгүй....” гэж байна.

Ингэж ингэж төөрч будилсан ээж охин хоёр өнгөрсөн намар уулзжээ. Аннагийн хүү долоо, охин нь ой хагастай болчихсон байлаа. Өнөөдөр Анна орой бүр Тюмень рүү утасдаж ач нар нь өдрийг хэрхэн өнгөрөөсөн, юу юу гэснийг нь эмээд нь хэлж байна.

-Яахав тэр үед ээж минь намайг орхисон нь үнэхээр гомдмоор байсан л даа. Гэхдээ цаг хугацаа өнгөрөх тутам би ээжийгээ уучилж, одоо бол дэргэдээ авч хамтдаа амьдармаар л байна. Даанч ганц өрөө байранд тавуулаа хэцүү л дээ. Удахгүй байраа томсгоно доо гэж Анна ярьж байна.