Урлагийн гавьяат зүтгэлтэн зохиолч, яруу найрагч Г.Аюурзана өөрийн фэйсбүүк хуудсандаа “Би чинь уран зохиолын тухай ойлголтоо олж авах гэж асар удаан суралцсан хүн шүү дээ. Гэтэл яруу найргийг Чойномоор хэмжигчид гэж үнэхээр нэг зугаатай хүмүүс байсхийгээд л загнаад, их хөөрхөн юм аа.

Тэд Чойномынхоо л долгионыг хүн бүхнээс олж барих гээд, тиймэрхүү түвшинд нь тохирохгүй үг хэлсэн бүгдийг үзэн ядаад байх юм даа. Бүр өөрсдөө тийм хэлбэрээрээ шүлэг бичдэг ч бололтой... Чойномд сайхан шүлэг бий, бий, гэхдээ тэр бол яруу найрагч ерөөсөө биш...” хэмээн үзэл бодлоо илэрхийлсэн байна.
Тэрээр хоёр өдрийн өмнө мөн “Б.Явуухулангийн “Нүүдэлчний намар”, “Мөнгөн хазаарын чимээ”, “Хар-Ус нуурын шагшуурга”, “Туулын шугуй”, “Харваас ялдам хонгор бүсгүй ээ...” энэ таван шүлэг Монгол яруу найргийн “гайтавжсан”, “чойномжсон” үер дунд аврал нь байсан. Өөр дүрээр “гайтавжиж”, зүсээ хувилган “чойномжигч” өнөө үеийн амны салиан дунд ч үнэ цэн нь буураагүй, ер хэзээ ч буурахгүй.
...Огторгуй харахадам хол шиг аад
Орох л борооны түргэнийг дээ.
Орчлон санахадам хол шиг аад
Очих л насны түргэнийг дээ...
гэсэн гайхамшигт сэтгэлгээ зүгээр л үнээн зэлэн дээр дуулагддагийг С.Эрдэнэ баавайн “Наран тогоруу” өгүүллэгээс анх мэдээд амьдралд учиргүй дурлаж, “Хулан бид хоёр”, “Хулан Цамба хоёр”, “Диваажинд хүргэх оньс” гурвыг шүлэг шиг цээжилж явлаа. “Амьдралын тойрог”-ийг уншаад зохиолч болохоор шийдэж байлаа.
Ай хөөрхий... Бурхад шиг энэ хоёр хүн төрөөгүй бол, манай уран зохиол ер нь яажшуухан төлөвших байсан бол доо” хэмээн бичсэн. Өмнө нь, “Монгол тулгатны зуун эрхэм” нэвтрүүлгийн үеэр яруу найрагч Б.Лхагвасүрэн “Чойном яруу найрагч биш” гэж хэлээд Ш.Сүрэнжавтай барьцалдаж байсан талаараа яьж байсан юм.